Από τις σημαντικότερες παρουσίες στη νεότερη ελληνική ποίηση ,ο Αργύρης Παλούκας , γεννημένος στην Ερμιόνη της Αργολίδας το 1975 , τιμήθηκε πρόσφατα με το 1ο βραβείο καλύτερου νέου ποιητή στο 32ο Συμπόσιο Ποίησης για την ποιητική του συλλογή" Θέλω το σώμα μου πίσω" . Έχει εκδόσει ακόμη δύο συλλογές [Το ξέφτι , Το αλάτι πίσω από τ' αυτί] .Είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρολογίας του πανεπιστημίου της Αθήνας . Η ποίησή του χαμηλόφωνη και λιτή , εστιάζει στον άνθρωπο και στα συναισθήματά του ,τα οποία συχνά αποκτούν ζωή και ο ποιητής συνομιλεί μαζί τους . Μέσα λοιπόν από αυτόν τον εσωτερικό , σχεδόν ψιθυριστό λόγο , ανασηκώνονται μεγάλες συγκινήσεις και ταυτόχρονα μεγάλα ερωτηματικά για τον χώρο δίπλα μας που προσπερνιέται με τόση αδιαφορία από τον καθένα μας . Σ'αυτόν τον ασήμαντο , καθημερινό χώρο προσδίδει τις διαστάσεις ενός τραγικού μεγαλείου ο Αργύρης Παλούκας και γι' αυτό η ποίησή του είναι τόσο δυνατή . Παραθέτω ένα από τα ποιήματα της συλλογής , το οποίο μου αρέσει ιδιαίτερα .Δεν έχει τίτλο αλλά το τιτλοφόρησα αυθαίρετα με τον πρώτο στίχο .
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΝ' ΕΝΑ ΦΡΟΥΤΟ
που καθαρίζω κάθε απόγευμα
Ο θάνατος τα βράδια βγαίνει στο μπαλκόνι του,
καταβρέχει κι ανάβει την τηλεόραση.
Ποδόσφαιρο στη διαπασών.
Με την ψυχή μου μένουμε πια χωριστά,
στην ίδια πόλη.
Με καλεί διαρκώς στο τηλέφωνο κλαίγοντας
και ζητώντας πίσω τη βροχή που της έκλεψαν
-την περιμένει με την ίδια λαχτάρα
που τα παιδιά περιμένουν τον αέρα
να σηκώσει το χαρταετό τους .
Δεν ξέρω τι να της πω
και της πηγαίνω μονάχα νυχτικιές,
λίγο μαγειρεμένο φαγητό,
μικροπράγματα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου